ศิลปินหน้าใหม่ : เป้ สีน้ำ

ศิลปินหน้าใหม่ : เป้ สีน้ำ

ความใฝ่ฝันของนักเรียนศิลปะทุกคน คือ การแสดงงาน มันหอมหวาน ดึงดูดใจ และท้าทาย         เป็นความภาคภูมิใจ เป็นเกียรติประวัติ เพื่อหน้าสูจิบัตรจะได้บันทึกไว้ ซึ่งประวัติการแสดงงานของตน และเป็นบันใดขั้นแรกอันจะนำไปสู่หนทางแห่งการสร้างสรรค์ศิลปะอันยาวไกล จะยากลำบากเพียงใด อุปสรรคมากน้อยแค่ไหน ขอเพียงสักครั้ง เพื่อการแสดงงาน         เงื่อนไขของการจัดนิทรรศการในวันนี้ ต่างไปจากอดีต ศิลปินหน้าใหม่ต้องช่วยเหลือตัวเอง เพราะมักไม่ได้รับการสนับสนุนจากสถานที่เหมือนแต่ก่อน เปอร์เซนต์ที่หักจากการขายงานมีสัดส่วนสูงขึ้น ต้องรับผิดชอบค่าใช้จ่ายด้านสิ่งพิมพ์เอง คือ สูจิบัตร บัตรเชิญ โปสเตอร์ ทั้งกรอบรูป ค่าจัดเลี้ยงวันเปิดงาน ค่าแอร์ ค่าไฟ ค่าบอร์ด ค่าล่วงเวลาพนักงาน และอื่น ๆ ตามแต่ตกลงในแต่ละที่         ทั้งหอศิลของทางราชการ และเอกชน ก็มีเงื่อนไขใกล้เคียงกัน อาจ แตกต่างกันบ้างในรายละเอียดปลีกย่อย ตามแต่ชื่อเสียงของศิลปิน         กระแสสังคมแบบวัตถุนิยมส่งผลให้งานศิลปะดูเหมือนเป็นสินค้าประเภทหนึ่ง การประเมินคุณค่าถูกตัดสินด้วยยอดจำหน่าย ซึ่งเป็นคนละเรื่องเดียวกันกับคุณค่าทางสุนทรียะ         เพื่อสานฝันนุกูล พู่กลั่น กับ ชัยยันต์ จงจงประเสริฐ จับมือกัน กัดฟันแบกรับภาระค่าใช้จ่าย ทั้งการเตรียมงานส่วนตัว ค่าเช่าสถานที่อันแพงลิบลิ่ว เพื่อนำเสนอผลงานของตน ที่พากเพียรสร้างไว้         สองจิตรกรสีน้ำ จบจากรั้วเพาะช่าง ต่างวัยแต่อาชีพเดียวกัน รับราชการครูเป็นอาจารย์ประจำคณะศิลปะหัตกรรม และคณะวิจิตรศิลป์ อาจารย์นุกูล พู่กลั่น สอนที่วิทยาลัยอาชีวศึกษาเสาวภา อาจารย์ชัยยันต์ จงจงประเสริฐ สอนที่วิทยาลัยศิลปหัตกรรม นครศรีธรรมราช์         ทั้งสองรักการวาดสีน้ำ แม้การวาดภาพจะเป็นงานรองจากอาชีพครู แต่ทั้งคู่ก็ทุ่มเท มีเวลาให้การเขียนภาพเสมอไม่ว่าจะเดินทางไปที่ใด ก็มักจะมีผลงานติดมือกลับมา        เมื่อได้แสดงงาน การแสดงงานให้ผลดีอย่างยิ่งต่อการทำงาน ให้ได้ทบทวน สิ่งที่เคยทำไว้ ทั้งด้านเทคนิค วิธีการ และแนวคิดต่องานศิลปะ         ห้องนิทรรศการที่ดู เงียบเหงา มีกลิ่นหอมบางบางจากช่อดอกไม้แสดงความยินดี บรรยากาศที่เงียบสงบแบบห้องแสดงงานให้โอกาสกับเจ้าของงานได้อยู่กับงานของ ตัวเองอย่างแท้จริง มองหาข้อดีข้อด้วยของการทำงานที่ผ่านมา        และเมื่อมีผู้พลัดหลงเข้ามาชมงาน ก็จะมีเรื่องราวพูดคุยแลกเปลี่ยน ทั้งเสนอแนวคิดในการทำงานของตน และรับฟังข้อคิดเห็น ความรู้สึกจากผู้เข้าชม สมุดเซ็นต์เยี่ยม ดูเป็นสิ่งมีความหมาย ไม่เบื่อหน่ายที่จะพลิกอ่าน        ช่วงเวลาของการแสดงนิทรรศการ ผ่านไปทีละวัน ไฟส่องภาพ และเครื่องทำความเย็น ถูกปิด และเปิดเมื่อถึงเวลา        ประตูทางเข้าที่มีผู้คนเข้าออก ตั้งแต่วันแรกจวบวาระสุดท้ายใกล้เข้ามา ความเหน็ดเหนื่อยจากไปเมื่อความเบิกบานใจเข้ามาแทนที่ และความวาดหวังที่จะมีผู้ชมติดสติกเกอร์แดงบนภาพ ก็เร้าให้ใจเต้นเร็ว กว่าจังหวะเดิมของมัน     ภาวะความกดดันคืบคลานเข้ามา ช่อดอกไม้วันเปิดงานค่อยเหี่ยวเฉาลง ภาระที่หาญรับในเบื้องต้น        ปรากฏตัวชัดขึ้น และมันคือความจริง ที่มีตัวเลขเป็นหลักฐานยืนยัน ทั้งผู้แสดง และผู้ให้แสดง ก็หวังอยู่ในใจ ดัง ๆ ว่า 10 วัน แสดงภาพที่ที่จบสิ้นลง ภาพที่ขนกลับจะมีจำนวนน้อยลง คงมีรายรับมาหักรายจ่ายอย่างเพียง และความงดงามของแผ่นภาพก็ไม่อาจต่อรองผลัดผ่อนกับค่ากรอบของตัวมันได้            เมื่อประตูทางเข้าถูกปิดเป็นครั้งสุดท้าย        ก็หวังเพียงให้ความดีงาม จากการงานที่ทุ่มเท คุณค่าแห่งงานศิลปะปกป้องศิลปินหน้าใหม่ ให้ปลอดภัย มีกำลังใจ และความบันดาลใจที่จะสร้างงานต่อไปตามทิศทางของตน เพื่อตัวเอง เพื่อศิลปะ เพื่อความภาคภูมิใจอันแท้จริง กับการได้ทำงานศิลปะ ที่ได้มาโดยไม่ต้องจ่ายราคาให้ใคร""""""""ขอบคุณ เป้ สีน้ำครับ

สวนสราญรมย์วันนี้

พระราชวังสราญรมย์ เป็นวังที่ตั้งอยู่ระหว่างพระบรมมหาราชวัง กับวัดราชประดิษฐ์ ทางทิศตะวันออกของพระบรมมหาราชวัง สร้างขึ้นในสมัยพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว เคยใช้เป็นที่ทำการของกระทรวงการต่างประเทศ และเป็นบ้านพักรับรองพระราชอาคันตุกะ

เดิมสวนสราญรมย์เป็นเขตพระราชอุทยานของพระราชวังสราญรมย์ ซึ่งพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวโปรดเกล้าฯ ให้สร้างขึ้นเมื่อ พ.ศ. 2409 สวนสราญรมย์ก่อสร้างขึ้นในช่วงต้นรัชกาลพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว ประมาณ พ.ศ. 2417 ตามคำแนะนำของเฮนรี อาลาบาศเตอร์ ทรงโปรดเกล้าฯ ให้มิสเตอร์เฮนรี อาลาบาศเตอร์ เป็นผู้ออกแบบและจัดสร้างสวนพฤกษศาตร์ตามแบบอย่างในต่างประเทศ เมื่อเสด็จไปที่ใด พบพันธุ์ไม้แปลกๆ ก็ทรงโปรดให้นำมาปลูกเพิ่มเติมที่สวนสราญรมย์อยู่เสมอ
ในสมัยพระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัวใช้เป็นสถานที่จัดงานฤดูหนาว ต่อมาภายหลังการเปลี่ยนแปลงการปกครอง พ.ศ. 2475 พระบาทสมเด็จพระปกเกล้าเจ้าอยู่หัว ทรงโปรดเกล้าฯ พระราชทานให้กับรัฐบาล ใช้เป็นที่ทำการของคณะราษฎร

เมื่อ พ.ศ. 2503 คณะรัฐมนตรีได้มีมติมอบสวนสราญรมย์ ให้แก่กรุงเทพมหานคร เพื่อปรับปรุงเป็นสวนสาธารณะแก่ประชาชนทั่วไป

พระราชวังสราญรมย์ เป็นอาคารก่ออิฐถือปูนสองชั้น ออกแบบโดย เฮนรี อาลาบาศเตอร์ เริ่มก่อสร้างเมื่อ พ.ศ. 2409 โดยมีเจ้าพระยาบุรุษรัตนราชพัลลภ (เพ็ง) เป็นผู้ควบคุมการก่อสร้าง พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว โปรดเกล้าฯ ให้สร้างเพื่อใช้เป็นที่ประทับ พระราชทานนามว่า สราญรมย์ แต่เสด็จสวรรคตก่อนที่จะสร้างเสร็จ   (ขอบคุณขอมูลจากวิกิพีเดีย )